Różny punkt widzenia... FORUM Psychologiczno-pastoralne

Petran

Witam
Przyznam szczerze że nie wiedziałem w jakim temacie to napisać wiec jakby co nie miejcie za złe jeśli źle umieściłem moje zapytanie.
A więc...Moja sprawa/problem jest dość zaawansowany.

Nie wiem od czego zacząć.. hmm.. a więc
Ostatnimi czasy bardziej intensywnie zacząłem zastanawiać się nad sobą. Bo w podświadomości poczułem pewne zwątpienie. Zobaczyłem, że moje zachowanie jest inne. I było to zachowanie sprzeczne ze mną. I wtedy natknąłem się na myśl ze przestałem „być sobą”. Stwierdziłem że moje prawdziwe „Ja” gdzieś uciekło.
Na przestrzeni ostatnich lat (dla uzupełnienia dodam że jestem nastolatkiem) a szczególnie 2-3 stałem się inny. Trochę zamknąłem się w sobie, nie jestem tak otwarty, nie zawsze potrafię się zachować (mam na myśli rozmowę itp.) Szukałem nazewnictwa co mi jest. Najpierw było że zagubiłem się. Potem że dotknęła mnie nieśmiałość. Poniekąd te drugie trochę odczuwam ale żeby aż tak. Tak naprawdę myślałem o tym, myślałem i jednak odniosłem wrażenie że nie potrafię mówiąc kolokwialnie „zluzować” w życiu. Wszystko traktuje poważnie. Małe problemy urastają do rangi dużych i wewnętrznie mnie wyżerają. I traktuje życie jakoś „sztywno”. Np. w domu potrafię być taki szczęśliwy, wyluzowany. Ale w innych sytuacjach jakoś dziwnie.
Szukałem przyczyn takiego stanu rzeczy. Wiedziałem że musiało się to z czegoś wziąć. Znalazłem kilka aspektów... Ostatnie lata skupiłem się na nauce. Niekiedy to stawało się priorytetem. Byłem mało asertywny. Trochę zamykałem się w sobie bo przecież ciągła nauka ograniczała trochę. Hmm. Drugi domniemany powód znalazłem w mojej dotychczasowej karierze sportowca. Wielki stres, ogromne oczekiwania które towarzyszyły mi na zawodach były ogromne. Co jeszcze? Nie wiem.
Dotychczas wszystko to jak i byłem nie przeszkadzało mi. Ale dlatego że nie widziałem tego. Teraz jestem już świadom wszystkiego i chciałbym to zmienić. Chciałbym po prostu umieć cieszyć się życiem. Często w myślach próbuje układać swoje zachowanie. A ja chciałbym być wyluzowany, uśmiechnięty, otwarty.

I teraz zwracam się do użytkownik tego forum o pomoc. Jaką? Mianowicie chciałbym aby może ktoś podzielił się doświadczeniami w reformowaniu własnego podziurawionego życia. Ale najbardziej liczyłbym na słowa otuchy. Takiego wymuszenia uśmiechu. Po prostu jakiś tekst może porada która pomoże mi... stać się lepszym człowiekiem, bo szczęśliwym człowiekiem.

Pozdrawiam

AdaM

Nie szukaj ludzi, którzy głupio i naiwnie będą Cię pocieszać : "Nie martw się; będzie ok". To jest sztuczne... Poszukaj raczej kogoś, kto będzie Ci towarzyszył, który będzie Cię niósł na rękach, który będzie dla Ciebie częścią nieba...

Człowiek refleksyjny zadaje sobie pytanie: "Kim jestem?", więc jako taki człowiek masz duże szanse "wejść w siebie i odnaleźć odpowiedź".
"Nie zluzuj się" bo to nic nie da. Nie naginaj się na nikogo."Urodziłeś się oryginalny. Nie umieraj jako czyjaś kopia". Każdy z nas ma problemy, lecz musisz wiedzieć, że one po coś są - po to, żeyś umiał spojrzeć na swoje życie szerzej.

Pamiętaj o tym, żebyś nie był niewolnikiem swojego perfekcjonizmu i ambicji...
Teraz to od Ciebie zależy, czy będziesz walczył...

No przynajmniej ja tak myślę Smile

Lucy

Sztuczność zachowania może się brać z potrzeby akceptacji jakiejś grupy lub osoby. Chcemy się dostosować podświadomie do ich oczekiwań, żeby wpasować się w profil. Ale sztuczność to nie to samo, co bycie sztywnym. I to musisz w sobie rozróżnić. Jeżeli klasyfikujesz się jako sztywny człowiek tylko dlatego, że nie spędzasz czasu ze znajomymi, to może niesłusznie. Są ludzie introwertywni - którzy odpoczywają i się regenerują tylko w samotności. I nie ma powodu, żeby się przez to biczować. Daj sobie czas. Jeśli chcesz się otworzyć na ludzi, to stopniowo. Jeśli masz jakiegoś przyjaciela to idź z nim i jego znajomymi gdzieś. Ale co najważniejsze, to nic nie robić na siłę. Przede wszystkim musisz wyluzować w stosunku do samego siebie! Może jeśli nie będziesz tyle uwagi poświęcał sobie i swojemu zachowaniu.... to dostrzeżesz innego Człowieka?
Pozdrawiam.

Petran

Cóż, dzięki za odpowiedzi.
Powiem tak, jestem bardzo, bardzo zmobilizowany żeby się zmienić. Bo to kim jestem mnie męczy. Czasem czytam "może zamiast zmieniać się zaakceptuj się", ale czy mam akceptować taki stan w którym źle się czuje? Nie chce. Chciałbym żyć, życiem, a nie próbować układać sobie przyszłość. Z charakteru jestem dość konserwatywny i sentymentalny i to jakoś chyba próbuje ograniczać mnie do tego co poznane. Ale ja chciałbym aby w życiu cos się działo i abym w tym życiu czuł się dobrze. Tak było kiedyś. Umiałem nie przejmować się wieloma sprawami tylko żyć pełnia życia. Ale teraz, problemy rodzą się z niczego. I w tym problem. Cóż, próbuje każdego dnia z tym walczyć i mam nadzieje że się uda.

Jehoel

Przestajesz być dzieckiem a stajesz się dorosły.Ot,co!